Egitim mi Disiplin mi?

Yeni bir ise girdiginizde size kontratinizla birlikte bir de is tanimi ve icerigiyle ilgili belge verirler. Burda yeni rolunuzun amaci, kapsadigi yukumlulukler ve gorevler maddeler halinde olabildigince acik ve net bir bicimde belirtilir. Kafanizda yeni rolunuzle ilgili soru isaretleri cok azdir. Bu sorular da ise basladiktan sonra yavas yavas azalir ve yeni rolunuze alisirsiniz. Peki ya annelik?

Kimse size icinde gorevinizin ve sorumluluklarinizin tanimlarini yapan bir belge sunmaz. Hamileyken okudugunuz kitaplar da size belli bir miktarda bilgi verir ancak yine de kafanizdaki soru isaretleri hic bitmez. Kimse sizi dogumdan sonra bebeginizi eve getirdiginiz andan itibaren yasayacaklariniza hazirlamamistir, hazirlayamaz da! Oyleyse, sizce annelik rolunun gorev taniminda neler var?

Bu sorunun bir cok cevabi olabilir, hatta bazi cevaplar anneden anneye göre degisir. Ancak bir tanesi kisiden kisiye degismeden sabit kalmalidir. Bu madde anneligin en temel ve en onemli gorevidir: egitim. 

Bebeginiz dogdugu andan itibaren baslar egitim sureci. Bebeginiz dokuz ay boyunca karninizda yasadiktan sonra, bu dunyaya ait hic bir sey bilmez. Dogdugu anda cigerlerine cektigi oksijen bile yabancidir, canini acitir, cigerlerini yakar...

Ona ilk ogretmeniz gerekenler yemek yemek ve gece-gunduz farkidir. Bebeginiz sut icmeyi, geceyle gunduzun farkini yavas yavas sizin yardiminizla ogrenir. Bu noktada biz anneler bu surecin bir egitim sureci oldugunu biliriz. Ancak bebeginiz biraz buyuyup bilinclendikten sonra hele de konusmaya, yurumeye basladiktan sonra egitim konusu biraz da olsa rafa kalkar. Bazen hatali davrandigini gorsek bile onu uzmemek icin alttan aliriz, gozardi ederiz. Bazen de ufakligimiz o kadar inatcidir ki basedemeyiz... Bazi zamanlarda ise; onu baski altina almayi (diger bir deyisle disipline sokmayi) ona ve her gun biraz daha gelismekte olan kisiligine saygisizlik, haksizlik olarak goruruz.

'Disiplin altina sokmak', 'otoriter' olmak... Bu kavramlar biz annelerde bazen celiski yaratir. Cocuklarimizin iyi huylu ve terbiyeli olmasini isteriz ancak otorite ve baski kurmanin onun icin zararli olup olmadigindan emin olamayiz... O zaman? 

Halbuki anne ve baba olarak birinci gorevimizin cocuklarimizi egitmek ve bu hayata hazirlamak oldugunu kendimize ara ara hatirlatirsak bu celiskilerden kurtulabiliriz. Bizler cocugumuzu hata yaptiginda uyardigimizda, gerektiginde ona uygun bir yaptirim verdigimizde, yanlis bir sey yapmak uzereyken durdurdugumuzda aslinda ona baski uygulamiyor, tersine onu egitiyor ve hayata hazirliyoruz. Dogru yolu gosteriyor, hangi hareketin dogru hangi hareketin yanlis ve uygunsuz oldugunu gosteriyoruz.

Anne ve cocuk iliskisinde, ozellikle de erken cocukluk doneminde roller daha keskin hatlarla cizilmis ve belirlenmistir. Siz annesiniz, o da sizin cocugunuz. Becerileriniz, bilginiz, yapabileceginiz seyler onunkilerden cok daha ustundur. Bu sebeple de iliskiniz iki taraflidir; ancak asla ve asla esit degildir. Olmamalidir da. Iliskinizi esitlik uzerine kurmaya calismak, onun kafasinda soru isaretleri ve belirsizlikler yaratir. Kendisini guvende hissetmesini engeller. Ayrica bir sorun aninda da size donmesini ve sirtini size yaslamasina engel olur. Sizin ondan daha bilgili oldugunuzu, bazi durumlarda sizin dediginizi kayitsiz sartsiz yapmak zorunda oldugunu bilmelidir. Bunu bilmesi de cocugunuzu daha huzurlu ve mutlu yapacaktir, cunku kendisini daha guvende hissedecektir.

Cocugunuzu egitirken, bunun bir surec oldugunu, zaman alacagini hatirlamak gerekir. Cocuklarimiza anne ve babalarinin onlari kayitsiz sartsiz sevdiklerini ama onlarin gorevlerinin cocuklarini bu hayata hazirlamak oldugu icin zaman zaman onlara kizabileceklerini ancak bunun sevgilerini etkilemedigini defalarca tekrarlamak gerekir. Bu sekilde cocugunuzla sevgiye ve guvene dayali bir iliski kurabilirsiniz. Zamani geldiginde de iliskinize esitlik ve arkadaslik gibi farkli boyutlari da ekleyebilirsiniz... Ancak henuz buna daha cok zaman var... Erken cocukluk doneminde, cocugunuzla iliskinizi esitlik esasina dayandirip, onunla arkadas gibi olmaya calisirsaniz, ona iyilik yapacaginiza en buyuk kotulugu yaparsiniz: ona yasinin ustunde bir yuk yuklemis ve ondan cocuklugunu calmis olursunuz... Unutmayin, hayati boyunca sayisiz arkadasi olacaktir. Ancak sadece bir tane anne ve babasi vardir! Ve anne ve babalar olarak bizim gorevimiz onlari egitmek ve hayata hazirlamaktir.

Kolay gelsin!